Przykrycie bezpośrednie obnażonej miazgi wodorotlenkiem wapnia od wielu lat jest złotym standardem w jej leczeniu biologicznym. Zastosowanie w tej procedurze Ca(OH)2 zapewnia wysoki odsetek pozytywnych wyników. Wodorotlenek wapnia nie jest jednak materiałem idealnym. Słabe właściwości mechaniczne, brak ciągłości mostu zębinowego indukowanego przez ten materiał, powikłania w postaci obliteracji komory zęba i kanałów korzeniowych należą do najczęściej wymienianych wad leku. Na przestrzeni lat próbowano więc modyfikować preparat lub stosować bezpośrednio na miazgę inne związki. Żaden jednak nie mógł zastąpić w leczeniu wodorotlenku wapnia. W ostatnich latach wiele uwagi poświęca się możliwości przykrycia bezpośredniego miazgi żywiczymi systemami łączącymi oraz nowym materiałem MTA (Mineral Trioxide Aggregate).

Celem niniejszej pracy jest przegląd, na podstawie współczesnego piśmiennictwa, nowoczesnych metod przykrycia bezpośredniego miazgi i ich porównanie w aspekcie właściwości fizykochemicznych oraz biologicznych.
 

Direct covering of exposed pulp with calcium hydroxide has for many years been the gold standard in "biological" treatment. The use in this procedure of Ca(OH)2 ensures a high percentage of successful results. Calcium hydroxide is not, however, an ideal material. Poor mechanical properties, lack of continuity of dentine bridge induced by this material, complications in the form of obliteration of dental pulp cavity and root canals, belong to the most commonly mentioned defects of this material. Over the years, therefore, attempts have been made to modify the preparation or to use other compounds for direct pulp capping. However, none could replace calcium hydroxide. During recent years, much attention has been paid to direct pulp capping using bonding system resins and the new material MTA (Mineral Trioxide Aggregate). The aim of this study was to review contemporary literature as regards modern methods of direct pulp capping and their comparison regarding physiochemical and biological properties.