Leczeniu poddano pacjentkę w wieku 40 lat, cierpiącą od 5. roku życia na cukrzycę insulinozależną, w której przebiegu doszło do utraty wszystkich zębów. Ostatnie protezy ruchome pacjentki, szczególnie dolna, były bardzo niestabilne z powodu zaawansowanego zaniku wyrostków zębodołowych.

Kilku lekarzy chirurgów oraz Oddział Chirurgii Szczękowo-Twarzowej Szpitala Fatebenefratelli w Rzymie odradzili pacjentce  jakiekolwiek zabiegi przeszczepiania tkanki kostnej ze względu na wielkość zaniku wyrostka zębodołowego, objętość tkanki potrzebnej do przeszczepu i oczywiście typ oraz stopień zaawansowania cukrzycy. Pacjentkę poinformowano, że jedyną metodą leczenia, która jej pozostała, jest zastosowanie wszczepu podokostnowego, dlatego też skierowano ją do dr. Giancarlo Cortese z Turynu. Doktor Cortese, po przeanalizowaniu badania TK oraz modelu stereolitograficznego żuchwy, powziął decyzję, że najbardziej odpowiednim wszczepem, rozwiązującym problem pacjentki będzie trzyczęściowy implant podokostnowy  wg L.I. Linkowa. Zarówno zabieg wszczepienia, jak  i wykonanie ostatecznego uzupełnienia protetycznego przebiegły bez większych problemów.

 

Treatment was carried out on a 40-year-old female, who had suffered from insulin dependent diabetes since the fifth year of life, which had led to the loss of all her teeth. The most recent dentures, particularly the lower, were very unstable due to advanced resorption of bone of the alveolar processes.

The Department of Maxillofacial Surgery of the Fatebenefratelli Hospital in Rome and a number of surgeons advised the patient against any type of procedure involving transplant of bone tissue, due to the great quantity of resorption in the dental alveolus, the quantity of tissue required for graft and of course, the type and level of diabetes. The patient was informed that the only method of treatment that remained was the use of subperiosteal implants and this is why she was referred to Dr Giancarlo Cortese from Turin. After analyzing CT scans and a stereolithographic model of the patient’s mandible, the doctor undertook the decision that the most suitable implant for solving the problem would be the tripodal subperiosteal implant according to L.I. Linkow.  Both the processes of implanting as well as construction of the final prosthesis were carried out without greater problems.

 

Hasła indeksowe: zanik kości, wszczep podoskostnowy,  tomografia komputerowa, model stereolitograficzny, lutowanie laserowe, sedacja dożylna,  rygle, sprężystość żuchwy

 

Key words: bone atrophy,  subperiosteal implant, CT scans,  stereolithographic model, laser melting, intravenous sedation, sliding locks , mandibular flexure


PIŚMIENNICTWO
1. Linkow L.I., Wagner J.R., Chanavaz M.: Tripodal mandibular subperiosteal implant: basic sciences, operational procedures, and clinical data. J. Oral Implantol., 1988, 24, 1, 20-24.
2. Fish J.M., Misch C.E.: Mandibular bone growth induced by a hydroxylapatite-coated subperiosteal implant: a case report. J. Oral Implantol., 2000, 26, 4, 267-275.
3. Somà A.: Cap. 5, “Sollecitazioni semplici”; para. 5.5, “Taglio: Tensioni interne”; para. 5.5.2, “Caso della sezione rettangolare” (in:) Fondamenti di Meccanica Strutturale, Levrotto &Bella Editrice S.a.s., Torino 2013, 148-149.