W pracy przedstawiono leczenie 21-letniej pacjentki z rozpoznanym objawem pociągania dziąsła brzeżnego przy zębie 31, brakiem dziąsła skeratynizowanego i związanego (płytki przedsionek jamy ustnej) oraz śluzówkowym przyczepem wędzidełka wargi dolnej sięgającym brzegu dziąsła wolnego przy zębie 31. Leczenie polegało na wykonaniu przeszczepu dziąsła z podniebienia na stronę przedsionkową części zębodołowej w rejonie spojenia żuchwy. Gojenie przebiegało bez powikłań. Efektem zabiegu było poszerzenie strefy dziąsła skeratynizowanego przy zębach siecznych przyśrodkowych żuchwy i eliminacja zespołu pociągania. 

The study describes the treatment of a 21-year-old female with diagnosed pull syndrome of the marginal gingiva around tooth 31, lack of keratinized and attached gingiva (shallow vestibule) and a frenal attachment of the lower lip reaching gingival margin of tooth 31. Treatment consisted of transplanting palatal gingiva to the frontal vestibule in the region of the mandibular midline suture. Healing took place without complications. The results of the procedure were widening of the area of keratinized gingiva below the mandibular central incisors and elimination of pull syndrome.

Uzupełnienia protetyczne stałe odgrywają ważną rolę w rehabilitacji narządu żucia i poprawie estetyki uzębienia. W trakcie poszczególnych faz klinicznych ich wykonawstwa, począwszy od preparacji filarów, przez umiejscowienie brzegu uzupełnienia w obszarze poddziąsłowym, do cementowania włącznie, mogą być popełnione błędy. Skutkują one uszkodzeniem niezwykle ważnej struktury, jaką jest szerokość biologiczna przyzębia. Leczenie tych zmian wiąże się z koniecznością usunięcia dotychczasowego uzupełnienia, stworzeniem warunków do ponownego wytworzenia przyczepu łącznotkankowego i ponownym osadzeniem prawidłowo umiejscowionego poddziąsłowo uzupełnienia protetycznego.

Fixed prostheses play an important role in the rehabilitation of the chewing apparatus and in proper aesthetics of the dentition. During the course of particular clinical phases, beginning with preparation of abutments through to situating the margin of the prosthesis in the subgingival area to the cementation, mistakes can be made. They result in damage to the extremely important structure that constitutes the biological width of the periodontium. Treatment of these changes is associated with the necessity of removing the existing restoration, forming conditions for reformation of the connective tissue attachment and subsequent correct replacement of the prosthesis situated subgingivally.

W pracy przedstawiono procedurę augmentacji dziąsła przed leczeniem ortodontycznym Prezentowane wyniki potwierdzają wysoką skuteczność zastosowania przeszczepu podnabłonkowej tkanki łącznej w powiększaniu wymiaru poziomego dziąsła.

The study describes the procedure of gingival augmentation before orthodontic treatment. The results shown confirm the high success rate of using grafts of subepithelial connective tissue to increase the volume of horizontal gingiva.

Celem pracy było przedstawienie możliwości rehabilitacji protetycznej pacjentów z deformacjami i ubytkami tkanek w okolicy szczękowo-twarzowej. Rehabilitacja protetyczna pacjentów po zabiegach operacyjnych w obrębie części twarzowej czaszki wymaga interdyscyplinarnego, wieloetapowego postępowania terapeutycznego, którego efektem są indywidualne, niekonwencjonalne rozwiązania protetyczne.

The aim of the study was to describe the possibilities of prosthetic rehabilitation of patients with deformations and missing tissue in the maxillofacial region. Rehabilitation of patients after operative procedures in the region of the facial skeleton requires interdisciplinary, multi-stage therapeutic procedures, each with effects that are individual, unconventional prosthetic solutions.

Wprowadzenie. Pacjenci przyjmujący leki przeciwzakrzepowe – ze względu na dużą, różnorodną grupę chorób wymagających ich użycia oraz przewlekły charakter ich stosowania – stanowią znaczny odsetek społeczeństwa, a tym samym liczną grupę pacjentów gabinetów stomatologicznych. Dlatego właściwe postępowanie z tymi pacjentami zgłaszającymi się w celu wykonania krwawych procedur zabiegowych stało się umiejętnością nieodzowną dla lekarzy stomatologów.

Cel pracy. Celem pracy jest kompleksowe przedstawienie metod postępowania z pacjentami przyjmującymi leki przeciwzakrzepowe, u których jest konieczne wykonanie krwawych zabiegów stomatologicznych.

Podsumowanie. Decyzję o odstawieniu leków przeciwzakrzepowych należy podejmować ostrożnie, ponieważ skutkuje to – obok pożądanego efektu zmniejszenia krwawienia około- i pozabiegowego – również wzrostem ryzyka wystąpienia powikłań zatorowo-zakrzepowych. Jest to związane z brakiem ochronnego działania leków przeciwzakrzepowych, ale również z efektem nadkrzepliwości występującym po ich odstawieniu. W związku z tym decyzję o odstawieniu leków przeciwzakrzepowych powinien podjąć lekarz leczący chorobę podstawową pacjenta. Stomatolog bez konsultacji z lekarzem prowadzącym nie może samodzielnie odstawiać leków przeciwzakrzepowych i tym samym ingerować w leczenie choroby podstawowej.
Hasła indeksowe: leczenie przeciwzakrzepowe, ekstrakcje zębów, leczenie stomatologiczne, antykoagulanty doustne

Introduction. Patients who are on anticoagulant therapy – due to the large diversified group of diseases requiring its use and prolonged character of its use – form a large percentage of society and, at the same time, a numerous group of patients in dental offices. The appropriate course of action, therefore, with these patients presenting with the intention of undergoing bloody procedures, is that dentists have the necessary skill. Aim of study. The aim of the study is to give a complex presentation of procedure methods with anticoagulant patients in whom it is necessary to carry out bloody dental procedures. Summary. The decision to put aside anticoagulants has to be undertaken carefully, because it leads to – apart from the desired effect of reducing bleeding during the procedure, and postoperatively– the increased risk of thrombus-clot complications. This is connected with the absence of the protective action of anticoagulants but also with the effect of increased clotting that occurs after their cessation. Because of this, the decision about stopping anticoagulants should be undertaken by the doctor treating the patient’s basic illness. The dentist cannot independently stop anticoagulants without consultation with the general doctor. At the same time, he cannot interfere with treatment of the underlying condition.

Leczenie protetyczne pacjentów ma na celu przede wszystkim odtworzenie prawidłowej funkcji układu stomatognatycznego przez przywrócenie właściwej wysokości zwarcia oraz rekonstrukcję stref podparcia i właściwych kontaktów okluzyjnych w zwarciu centrycznym i ekscentrycznym. Wysokie wymagania estetyczne pacjentów wymuszają na lekarzach wdrażanie najnowocześniejszych rozwiązań technologicznych oraz wykorzystanie najnowszych rozwiązań materiałowych. Stomatolog powinien jednak pamiętać przede wszystkim o zapewnieniu prawidłowej funkcji układu stomatognatycznego.

Pacjent zgłosił się w celu kompleksowego uzupełnienia częściowych braków zębowych. Zakwalifikowano go do klasy II opracowanej przez Majewskiego klasyfikacji przypadków protetycznych pod względem stopnia trudności diagnostyczno-terapeutycznych. W pierwszym etapie leczenia zastosowano długoczasową odbudowę tymczasową prowizoryczną z użyciem koron z materiału złożonego wzmocnionego ych włóknem szklanym oraz protez częściowych osiadających. Zastosowanie materiału kompozytowego wzmacnianego włóknem szklanym pozwoliło na osiągnięcie zadowalającego efektu oraz skrócenie czasu w pierwszym etapie leczenia patologicznego starcia zębów z obniżoną wysokością zwarcia. 

Prosthetic treatment has as an aim above all, of restoring proper function to the chewing apparatus by restoring the correct occlusal height and by the reconstruction of the abutments and correct occlusal contacts in centric and eccentric occlusion. High aesthetic demands of patients force the dentist to use the most modern technological solutions and to use the newest materials. The dentist should, however, remember above all to ensure proper function of the stomatognathic apparatus. The patient presented for complex restoration of a partially edentulous dentition. He was qualified for class II of Majewski prosthetic classification according to the level of diagnostic-therapeutic difficulty. In the first stage of treatment long-term temporary restoration was carried out using crowns strengthened with glass fibre and tissue borne partial dentures. Composite material strengthened with glass fibre allowed the attainment of a satisfying effect and reduced time in the first stage of treating pathological tooth attrition with a reduced vertical dimension.

W opracowaniu opisano krok po kroku procedurę naprawy uszkodzonych uzupełnień protetycznych stałych z porcelany na podbudowie z metalu. Podstawą opracowania są dwa przypadki kliniczne, przedstawione w artykułach dr. Howarda S. Glazera.

The study describes, step by step, the procedure of repairing damaged laboratory made permanent porcelain restorations on a metal substructure. It is based on two clinical cases described in the articles of Howard S. Glazer, DDS.

W pracy przedstawiono jednoseansowe leczenie endodontyczne pierwszego zęba trzonowego żuchwy o nietypowej budowie systemu kanałowego. Kanały opracowano metodą crown down narzędziami ręcznymi i maszynowymi, a następnie wypełniono na zimno ciekłą gutaperką Gutta Flow.

The study describes one-visit endodontic treatment of a first mandibular molar that had untypical structure of the canal system. The canals were instrumented using the crown down method with hand instruments and machine instruments. They were then filled with cold fluid Gutta Flow gutta percha.

Zgodnie z danymi z piśmiennictwa, nadwrażliwość zębiny dotyczy od 8 do 57% populacji osób dorosłych. Ocena stopnia nasilenia tego zjawiska jest trudna, gdyż wiąże się z dużą subiektywnością doznań zgłaszanych przez pacjentów. Istotne znaczenie ma więc stworzenie protokołu badania pozwalającego uzyskać bardziej obiektywne wyniki.

Celem pracy było opracowanie narzędzia diagnostycznego w postaci formularza badania pacjenta zgłaszającego się z powodu nadwrażliwości zębiny oraz ewaluacja jego przydatności klinicznej.
Opierając się na danych z piśmiennictwa, określono najczęściej stosowane metody badawcze w ocenie nadwrażliwości zębiny. Opracowano formularz składający się z części ankietowej oraz klinicznej, kwalifikujący pacjentów do dalszego badania. W celu weryfikacji kwestionariusza przeprowadzono badanie 90 osób zgłaszających się z powodu dolegliwości indukowanych działaniem bodźców zewnętrznych (zimno, dotyk, szczotkowanie). Badanie podmiotowe dotyczyło m.in.: nawyków dietetycznych, higienicznych, rodzaju bodźców wyzwalających ból oraz jego nasilenia. Badanie przedmiotowe polegało na wykluczeniu innych niż nadwrażliwość zębiny przyczyn dyskomfortu odczuwanego przez pacjentów (próchnica, choroby miazgi). Następnie klinicznie oceniano nasilenie dolegliwości indukowanych działaniem bodźców (strumień powietrza, dotyk). Badanie reakcji na bodziec elektryczny miało pozwolić na ocenę ewentualnych zmian zachodzących w tkance w przebiegu nadwrażliwości zębiny.

Na podstawie badania stwierdzono przydatność kliniczną formularza oceny nadwrażliwości zębiny, składającego się z kwestionariusza popartego oceną 3 bodźców stymulujących według dwóch skal (słownej i liczbowej) w ewaluacji występowania i dynamiki dolegliwości.

Zastosowanie zunifikowanej oceny nadwrażliwości zębiny pozwala zarówno wykluczyć inne przyczyny odczuwanych przez pacjenta dolegliwości, jak i określić stopień ich nasilenia podczas badania wstępnego oraz w trakcie prowadzonej terapii.
 

In accordance with the data in the literature, dentine hypersensitivity affects from 8 to 57% of the adult population. Evaluation of the level of severity of this phenomenon is difficult because it is associated with very subjective experiences that are reported by patients. It is of significance therefore, to form a protocol for examination that allows for the attainment of more objective results. The aim of the study was to work out a diagnostic tool in the form of a questionnaire for examining the patient presenting because of dentine hypersensitivity and its clinical evaluation. On the basis of the literature, the most commonly used methods for obtaining evaluation of dental hypersensitivity were described. A questionnaire was designed that was made up of a question part and a clinical part, that would qualify patients for further study. In order to verify the questionnaire, examination of 90 individuals with symptoms elicited by external stimuli (cold, touch, toothbrushing) was carried out. Patient history was taken regarding (inter alia) dietary habits, hygiene, the type of stimuli eliciting pain and its increase. Clinical examination consisted of the exclusion of other (apart from dentine hypersensitivity) causes of discomfort felt by patients (caries, pulp disease). Next, the increase in symptoms to stimuli caused by air stream or touch, was clinically evaluated. Reaction to electrical stimulation was to allow for evaluation of possible changes coming about in tissue during the course of dentine hypersensitivity. The study confirmed the usefulness of the clinical questionnaire for determining dentine hypersensitivity that was supported by the evaluation of 3 stimuli according to two scales (verbal and numerical) in the evaluation and dynamics of symptoms. The use of unified evaluation of dentine hypersensitivity allows for the exclusion of other causes by the patient of symptoms as well as the description of their increase during the initial examination and during the course of therapy.