Nawet stomatologom, którzy mają odpowiednie umiejętności manualne, często brakuje odwagi zakładania licówek. Obawiają się niepowodzenia estetycznego z powodu ogromnych oczekiwań pacjenta i wysokich kosztów. Psychologiczny wymiar strefy estetycznej zdaje się stanowić nieprzewidywalne ryzyko. Dzięki technice bezpośredniego i pośredniego mock-upu, która jest realizowana w dwóch etapach, można omówić rezultat estetyczny z pacjentem i ostatecznie ustalić z nim postępowanie, krok po kroku. Kiedy symulacja uzyskana za pomocą mock-upu jest przekonująca zarówno dla stomatologa, jak i pacjenta, dostarcza ona minimalnie inwazyjnej metody uzyskania zadowalającego rezultatu estetycznego. Późniejsza preparacja ograniczona  do szkliwa zapewnia długotrwałe, adhezyjne osadzenie uzupełnienia. W związku z tym okolice recesji dziąsła były konsekwentnie pomijane w trakcie preparacji w celu uzyskania optymalnej siły wiązania. W tym przypadku linia uśmiechu nie obejmowała bowiem tych obszarów i pacjent nie życzył sobie rekonturowania mikrochirurgicznego. W innych przypadkach wolny przeszczep błony śluzowej ułatwia optymalizację estetycznego wyglądu dziąsła. W wykorzystaniem  licówek  ustalono nowe, fizjologiczne prowadzenie na zębach siecznych, aby uniknąć występowania niekontrolowanych sił. Ponadto układ stomatognatyczny i uzupełnienie były zabezpieczone w nocy za pomocą szyny MAGO.

Aktywna komunikacja i współpraca lekarza stomatologa z pacjentem wymaga większego zaangażowania wstępnego, ale pozwala uzyskać przewidywalne i natychmiastowe rezultaty bez nieprzewidzianych czasochłonnych i kosztownych poprawek, niepotrzebnego stresu i frustracji. Podsumowując, ta minimalnie inwazyjna koncepcja ma same zalety dla pacjenta i stomatologa, zmieniając oblicze stomatologii estetycznej.