Dostęp do tego artykułu jest płatny.
Zapraszamy do zakupu!
Cena: 12.50 PLN (z VAT)
Kup artykuł
Po dokonaniu zakupu artykuł w postaci pliku PDF prześlemy bezpośrednio pod twój adres e-mail.
MS 2020; 11: 16-31.
Dawid PisukStreszczenie
Diastemy możemy określić jako przestrzenie międzyzębowe pozbawione powierzchni kontaktu. Stanowią dosyć częstą i typową przyczynę odwiedzin pacjenta w gabinecie stomatologicznym. Najczęstszą motywacją zainteresowanych zamknięciem diastemy jest estetyka; w mojej kilkuletniej praktyce z przyczyn funkcjonalnych (to jest zaburzenia mowy) w celu zamknięcia diastemy zgłaszali się jedynie pacjenci z zaawansowanymi periodontopatiami, w wyniku których przestrzeń pojawiła się w krótkim czasie. Jako lekarz, dążący do upraszczania procedur klinicznych, decydowałem się na wykonanie własnej, uproszczonej klasyfikacji zabiegowej. Pacjenci z przestrzenią międzyzębową nieprzekraczającą 3 mm oraz z możliwością zachowania reguły złotej proporcji szerokości do wysokości zębów w strefie estetycznej w stanie po zamknięciu przestrzeni w granicach 80% (jeżeli to konieczne – z potencjalnym wydłużeniem koron klinicznych w celu uzyskania optymalnych proporcji, niezaburzających estetyki uzębienia), posiadający zdrowe tkanki zębów i zdrowe przyzębie kwalifikują się najczęściej do leczenia metodami odtwórczymi bezpośrednimi. Natomiast pacjenci z diastemą przekraczającą 3 mm najczęściej wymagają kompleksowego leczenia – między innymi ortodontycznego i często z zakresu chirurgii szczękowo‑twarzowe, z racji współtowarzyszących wad gnatycznych.
Celem pracy jest optymalizacja protokołów klinicznych i weryfikacja postępowania z pacjentami niezadowolonymi
z estetyki własnego uzębienia, charakteryzującego się szparami/diastemą, aby uzyskać przewidywalne wyniki leczenia estetycznego, najlepiej w formie minimalnie inwazyjnej.
