Denerwowanie się na niewspółpracujące w gabinecie dziecko to jakby (przepraszam za porównanie, ale w tym przypadku jest trafne) złoszczenie się na dorosłego kolegę, który po kilku kieliszkach wina nie potrafi grzecznie wsiąść jako pasażer do samochodu i awanturuje się, że nie chce jechać do domu, tylko odwiedzić kolejne bary. Faktem w tej sytuacji jest to, że za obydwoma zachowaniami – i dziecka, i dorosłego – stoi niedojrzałość mózgu (u dorosłego oczywiście mózg jest dojrzały, ale alkohol znosi hamujące działanie kory mózgu, w efekcie niższe partie mózgu – związane z emocjami – przejmują władzę i kierują zachowaniem człowieka). W obu przypadkach nie ma mowy o akceptowaniu logicznych argumentów. Dlatego zawsze się zastanawiam, jaki sens ma przekonywanie płaczącego i krzyczącego dziecka, aby pozwoliło zajrzeć dentyście do jamy ustnej. Wszystkie prośby, groźby, obietnice i logiczne argumenty muszą się najpierw przebić przez burzę emocji trwającą w mózgu dziecka. Więc dopóki dziecko nie uspokoi swojego pobudzenia fizjologicznego organizmu, emocje nie ulegną wyciszeniu, to nie ma mowy o skutecznym przekonaniu dziecka, że „doktor tylko obejrzy ząbki”.

2. Podczas wizyty rozmawiasz wyłącznie z rodzicem

Zapewne w celu przyspieszenia wizyty oraz zebrania potrzebnych informacji zwykle zwracasz się bezpośrednio do rodzica. Oczywiste jest to, że na większość zadanych pytań dziecko nie odpowie – nie zrozumie lub nie będzie pamiętać poprzednich wizyt, o które pytasz. Błędem jest natomiast całkowite pomijanie dziecka w prowadzonej rozmowie i traktowanie go w sposób przedmiotowy. Skutkiem tego może być zniecierpliwienie dziecka, chęć zwrócenia na siebie uwagi lub skoncentrowanie się przez nie na swoich lękach – co skutkuje wierceniem się na fotelu i robieniem wszystkiego, co zwykle jest nazywane niegrzecznym zachowaniem. Dlatego aby wyeliminować lub zminimalizować takie zachowania, warto zapytać dziecko o to, na co zna odpowiedź – w co bawiło się dziś w przedszkolu lub jaka jest jego ulubiona bajka. Dzięki temu mamy okazję nawiązać z dzieckiem bliższą relację i wzbudzić zaufanie do swojej osoby. Warto również zaznaczyć, że jeżeli konieczna jest dłuższa rozmowa z rodzicem, niech w tym czasie inna osoba z rodziny zajmie się dzieckiem.

3. Porównujesz dziecko do innych pacjentów

Czasami w celu pokazania małemu pacjentowi, że nie ma podstaw do odczuwania strachu w gabinecie, opowiadamy mu o innych dzieciach – które się nie bały i dzielnie siedziały na fotelu, które nie płakały i siedziały z otwartą buzią. Musisz jednak wiedzieć, że takie porównania nie poprawią samopoczucia dziecka i nie dodadzą mu odwagi. Ewentualnie byłoby tak w przypadku, gdyby nasz mały pacjent widziałby w danym momencie inne dziecko. Jednak zwykle nie ma takiej możliwości. Wracając do porównywania – żaden dorosły nie lubi, jak się go porównuje do innej osoby, zwłaszcza gdy jest się tutaj osobą gorszą pod względem zachowania. Identycznie jest z dziećmi. Dodatkowo porównywanie wpływa na obniżenie pewności siebie dziecka i wywołuje negatywne emocje – a tego nie chcemy robić w gabinecie.